هانا آرنت می گوید که شهرت نامتعارف هایدگر یکسره بر این شالوده استوار شده بود که درباره چهره های کلاسیک تاریخ فلسفه مثل افلاطون، ارسطو و کانت درس گفتارهایی بی نظیر ارایه می کرد. این شیوه خاص پرداختن به پرسش های فلسفی دانشجویان را مات و مبهوت می ساخت: «محور این درس گفتارها متونی بود که همه آشنایی اجمالی ای با آنها داشتند: در این متون هیچ آموزه و نظریه خاصی مد نظر نبود که بتوان آن را به دیگران آموخت، به آنها اشاره کرد یا به نقل قول درآورد. نام هایدگر که در ابتدا نامی در میان همه بود، کم کم سرتاسر آلمان را درنوردید، به مانند آوازه پادشاهی در سایه.»