آلبر کامو در موخره ای که به سال 1955 بر «بیگانه» نوشت، در دفاع از شخصیت مورسو، او را کسی معرفی کرد که از جامعه بیگانه است «چون بازی را بازی نمی کند»، چون «از دروغ گفتن ابا دارد» و «منزوی و لذت جو در حاشیه و در کناره های زندگی خصوصی پرسه می زند». این مشخصه ها، از دیدگاه رولان بارت، از «بیگانه» یک نوشتار خنثی می سازد، یک درجه صفر نوشتار، نوشتاری که زبان ادبی رایج و مسلط را تداوم نمی بخشد و از اسطوره های رسمی- صوری (formal) فرهنگ غالب می گریزد و به سویه هایی که نهاد ادبیات برای متن تعیین می کند، تن نمی دهد. با این همه، نوشتار خنثی یا درجه صفر نوشتار بسیار ناپایدار است و بی درنگ از سوی جامعه و نهاد