در تئاتر، ما و بازیگران، هر دو می دانیم که قرار است در یک مجال یکی دو ساعته نقش بازی کنیم. چه آنها که روی صحنه در حال اجرای آشکار این نمایش اند و چه ما که در مقابل آنها سلوک و آیین مخاطب بودگی را بازی می کنیم. پس از آخرین دیالوگ ها، نور صحنه روشن می شود و هر دو به دنیای واقعی پا می گذاریم. آدم های واقعی همدیگر را تشویق می کنند و برای هم تعظیم می کنند. تئاتر در بهترین حالت خود حک شدن همین نقش های خیالی در ذهن ماست. ممکن است تا مدت ها ذهن مان را درگیر کنند و نقش ها و دیالوگ ها و داستان های آنها را تجزیه و تحلیل کنیم. گاه ما به تئاتر می رویم تا در یک اکت فرهنگی- مدنی فعالانه، داستان ها، بازی ها، کارگردانی ها و فضاهایی را تجربه کنیم و توی ذهنمان به خوب یا بد بودن شان نمره بدهیم. از سالن بیرون بیاییم و باز غرق در دنیا و تصاویری بشویم که احاطه مان کرده اند.