یک عصر پاییزی با دخترک نشسته ایم به گپ و گفت. دلم گرفته بود و به قول استاد شکیبایی عزیزم، هوای دلم بارانی بود. داشتم از دوری اش می نالیدم و روزهای سخت تری که در راه است. بی مقدمه بهم گفت: مامان! چرا ناشکری می کنی؟ مگه خودت همش نمیگی باید از خدا ممنون باشیم.

نگاهش می کنم و حظ می کنم که حرف های خودم را زیباتر و موجزتر به من برمی گرداند، می خندم و جواب می دهم: راست می گویی آدم یادش می رود خدا را شکر کند حتی وقتی دلش این جوری گرفته است.... دخترک ادامه می دهد: مامان من با یک بچه هشت ساله فال فروش آشنام که باباش معتاده و مامانش جلو چشم این بچه ها به هر کاری تن میده تا بهش پول بدن و اینا گرسنه نمونن! هرموقع می بینمش می گویم: من خیلی خوش شانسم که تو و بابام رو دارم! می گویم: جالبه فکر نمی کردم نگاهت به زندگی این طوری باشه!