«تو ام اس نداری. دروغ می گویی. می دانی هرروز نفرینت می کنم که ام اس بگیری و نتوانی بلند شوی؟» وحشت، ناراحتی و اضطراب ملغمه ای از احساساتی اند که با حرف های او در درونم به هم می پیچند. چهره زن میان سالی که روبه روی من نشسته، با دختربچه مدرسه ای سال های دور فرق زیادی ندارد جز لایه هایی از آرایش و رنگ. «بس کن!» فریاد او بر سر فرزند چهارساله اش من را هم می ترساند و حسرت مادرنبودن را بار دیگر در این ساعتی که با هم به پارک آمده ایم بیدار می کند. بلند می شود و لنگان به سوی پسربچه ترسیده می رود و او را تهدید می کند. همه حرف هایش برای من آشنا و دردآورند؛ علائم مشابه، دردهای شبیه، عوارض داروها و مشکلات