افلاطون معتقد بود واقعیت پیرامون ما مجازی و سایه حقیقتی است که به دید ما نمی آید. آنچه لمس می کنیم روان است. همانند حباب آبی که دوام ندارد و بر اثر گذشت زمان تغییر می کند. بر این اساس برداشت ما از حقیقت، ذهنی است و از سلامت روانی، دانش و باورهامان تاثیر می گیرد. پس دور از انتظار نیست اگر تمام زندگی فردی تحت الشعاع یک خاطره هولناک قرار بگیرد.

روجا (شخصیت اصلی رمان این هیولاتو را دوست دارد) در شش سالگی شاهد غرق شدن مادرش بوده، از این بابت احساس گناه می کند و پی مقصر می گردد. خودش را در غار تنهایی محصور کرده، آن خاطره پس ذهنش می تابد و روی قضاوت هاش سایه می اندازد. زندگی اش مصداق مثل افلاطون