آموزش و پرورش ایران از مشکلاتی ساختاری و مزمن رنج می برد که ناشی از عدم توجه به ارتقای بهره وری منابع آن و حاصل روزمرگی و اتخاذ تدابیر موضعی و متناقض است. نگاه راهبردی به آموزش و پرورش و آسیب شناسی این مجموعه بزرگ و اثرگذار که موتور محرک هر گونه توسعه اقتصادی اجتماعی و فرهنگی است گام اول در اصلاح این مجموعه بزرگ است. مصرف بیش از 30 هزار میلیارد تومان از منابع عمومی و دریافت و هزینه کرد مبالغ هنگفتی از محل مشارکت های مردمی در تامین هزینه های ساخت نوسازی تجهیز و اداره کرد مدارس و باقی ماندن بسیاری از نارسایی های مزمن ضرورت بازنگری در ساختار آموزشی و تربیتی از ستاد تا مدرسه را مورد تاکید قرار می