در میان خیل عظیم نقاشان در ایران معاصر، «بهرام دبیری» همواره طراحی را به عنوان یک اصل برای رصد تمامی آثارش قرار می دهد، دستورالعمل خطوط که برای او سازنده هر فرمی می شود که قرار است در پهنه بوم نقش بندد. برای او شعف تمامی موضوعات نقاشی، برگرفته از فعل طراحی است؛ یعنی نقش با طرح برای او معنای وجودی پیدا می کند، منشی که از دوره اول آثارش با شیفتگی و حیرت در قدرت و آزاداندیشی سرعت خطوط نمود پیدا کرد. بعدتر که متوجه شد مفاهیم الگوواره های اسطوره ای در قالب خطوط محیطی خالی از رنگ نمی گنجند، با سبقت از منش همیشگی خویش، رنگ را نیز به کهکشان ذهنی بوم هایش وارد کرد و انقلابی در اندیشه اومانیستی خود به وجود آورد؛ اندیشه ای که به واسطه آن تقابل و تضاد نیروهای خیر و شر را بر صفحه گیتی جست وجو می کرد.