مکانیزم تخلفات تمامی طرف های مذاکره در برجام دیده شده است: ما هم باید بر اساس همان مکانیزم عمل کنیم. واکنش بیش از حد ما به آنچه در این مکانیزم دیده شده با فرض تخلف طرف مقابل هم که باشد، باعث می شود موقعیت خودمان را متزلزل کنیم. فرض کنید با تمدید تحریم ها، نقض برجام صورت گرفته است. بر اساس متن برجام، چنانچه ایران معتقد باشد هر یک یا کلیه گروه 1+5 تعهدات خود را رعایت نکرده اند، می تواند موضوع را برای حل و فصل به کمیسیون مشترک ارجاع دهد. کمیسیون مشترک 15 روز زمان خواهد داشت تا موضوع را فیصله دهد، مگر اینکه این زمان با اجماع تمدید شود. در صورت عدم رضایت ایران از رای کمیسیون، موضوع می تواند در سطح وزرای خارجه یا یک هیات مشورتی مورد بررسی قرار گیرد، نظر هیات مشورتی به کمیسیون به صورت غیرالزام آور اعلام می شود تا در فرآیند تصمیم گیری مورد ملاحظه قرار گیرد. اگر پس از اعلام نظر جدید کمیسیون، ایران قانع نشد می تواند موضوع را به شورای امنیت سازمان ملل ابلاغ کند. شورای امنیت سازمان ملل ظرف 30 روز در این زمینه تصمیم گیری می کند. اینکه به طور دایم در مجامع داخلی دنبال اثبات بی اعتمادی به غرب است. اگر رفتار خلاف امریکا از طریق قانونی پیگیری و رای کمیسیون یا شورای امنیت سازمان ملل علیه امریکا صادر شود، نه تنها امریکا را در سطح جهانی رسوا کرده، بلکه فضای خیلی مساعدتری برای اجرای برجام فراهم می کند. با این وجود، ایران اگرچه از یک سو مکرر اعلام می کند برجام سند بین المللی است، از سوی دیگر به مکانیسم اجرایی مورد توافق همه طرف های این سند بین المللی بی توجه است. در طول یک سال گذشته بارها ایران اعلام کرده فلان قانون، مصوبه و... خلاف برجام، خلاف روح برجام، ناقض برجام و... است. اگر این ادعاها درست است، چرا ایران به سازوکار پیش بینی شده تن نمی دهد و پیگیر شکایت نمی شود. دلیل مهم اینکه ایران معتقد است و می داند ترکیب کمیسیون جهت گیرانه است و حتی در صورت وجود نقض، به سود امریکا رای می دهد. پس مذاکره کنندگان ایرانی آگاهانه در جریان متن برجام باید تفسیر واقع بینانه ای ارایه دهند. مهم، اطلاع رسانی واقعی و بالانگه داشتن سطح آگاهی ملی است. مهم دیگر، معیار هایی که رهبری برای کشور مشخص کرده اند و سازوکارهای جهانی و منطقه ای ایران باید در همین راستا تعریف شود.