تاسیس فراکسیون های قومی در مجلس ایران، احتمالارویدادی کم نظیر است و تجربه مشخصی از آن در سایر کشورها ملاحظه نشده است. احتمالادر سال های آخر امپراتوری تزاری و سپس شوروی، افراد و لابی هایی بودند که درصدد «افراز» سهم خود از ماترک مشاعات به جامانده از عثمانی و روسیه برمی آمدند ولی حتی در آنها نیز با این صراحت در نام و هدف از اهداف واگرایانه صحبت نمی شد. در میان کشورهای موجود که به لحاظ وحدت و حاکمیت ملی اصطلاحا «شکننده» توصیف می شوند (مانند نیجریه، پاکستان و افغانستان) نیز پارلمان هنوز ماموریت ملی خود را انجام می دهد و خبری از فراکسیون های قومی نیست. تقریبا هیچ کشور معتبری سراغ نداریم که مجلسش به