امسال وقتی از راهپیمایی اربعین حسینی به میهن بازگشتم، در ابتدا می خواستم شرحی از آنچه به چشم و قلب دیدم، بنگارم؛ ولی هم بیماری که پس از مراجعت عارض شد، امانم نداد و هم پیش خود گفتم دراین باره اهل قلم و بیان بیش از حد نیاز نوشته اند و گفته اند و نیز رسانه ها به صورت زنده و در قالب فیلم های مستند، همه چیز را به تصویر کشیده اند. شاید ضرورتی نباشد.

عکس هایی که من در گوشی خود داشتم، از آن پیرمرد یزدی 90ساله گوژپشت که با عشق حسین (ع) عصازنان می خرامید، آن کودک هشت ساله عرب که برادر دوساله اش را در جعبه ای پلاستیکی گذاشته و با طنابی به پشت می کشید، آن مردی که با یک پا به مدد عصایش با هزار امید