درخصوص جشنواره موسیقی کلاسیک ایرانی دو مساله بسیار مهم و حائز اهمیت است؛ نکته نخست اینکه با توجه به مسائل زمان و روز به نوعی می توان گفت ذائقه شنیداری مردم تغییر پیدا کرده و نیاز به تقویت و ساماندهی موسیقی کلاسیک و دستگاهی ایران است تا بدان سبب بتوانیم برای قطع نشدن ارتباط نسل های بعد دراین سرزمین ریشه های این موسیقی را مستحکم تر کنیم. متاسفانه درحال حاضرارتباط شنیداری و ذائقه علمی و آکادمیک با موسیقی ایرانی آرام آرام گسسته شده است.مساله دیگر نوازندگان جوان یا بخش میان سنی این نوع موسیقی هستند که هنرمندان بسیار پراعتدال نیز در میان آنها وجود دارد و با کمی دقت و ریز بینی خواهید دید تعدادی ازاین دوستان می توانند سرنوشت وآینده موسیقی کشور را بسازند، به همین دلیل باید مورد حمایت قرار گرفته و شرایط و بستر کاری برایشان هموارترشود.این افراد باید بتوانند مطرح و بیشتردیده شوند و تجربیات اجرایی، روی صحنه بودن و خلاقیت برای آنها فراهم شود. این نسل بسیار با اهمیت هستند وهرچه بیشتر و بهتردراین مورد باهم رقابت کنند یقینا به نتایج بهتری دست می یابند.شاید بهتر است بگوییم جشنواره موسیقی کلاسیک ایرانی می بایست به دو بخش تقسیم شود؛ بخش اصلی و ساختاری را افرادی تشکیل داده اند که بحث رقابت برایشان مطرح نیست و حضور فعالی در عرصه موسیقی دارند اما بخش دیگر افرادی هستند که کمتر دیده می شوند و فعالیت دارند بنابراین بهتر است دربخش رقابتی حضور داشته باشند.استادان موسیقی و مسئولان فرهنگ وهنر نیزنباید تنها حضورشان در جشنواره جدی گرفته شود بلکه باید بتوانند درساماندهی جشنواره و اهمیت آن بپردازند.