درست وقتی روی مرز نابودی کامل ایستاده بود، خورشید زندگی بر روزگار تیره و سربی اش تابیدن گرفت و زندگی به رویش لبخند زد. حالابعد از سال ها اعتیاد و کارتن خوابی- درست همین امروز -آغاز زندگی مشترکش را جشن می گیرد و بی تردید حق دارد به خودش ببالد. شاید باورش برای بسیاری که تا چند سال پیش او را با چهره و ظاهری پلشت، گاه خمار و گاه نشئه، ویلان و سرگردان در خیابان های حوالی میدان شوش می دیدند، سخت باشد که ببینند امشب سالم و شاداب رخت دامادی بر تن می کند. شاه دامادی که البته دانستن آنچه را که پشت سر گذاشته است، حق شریک زندگی اش می داند... سخت بود راضی اش کنیم که از خود و سال های کارتن خوابی اش بگوید؛ اما سرانجام راضی شد که البته بدون اشاره به نام و چهره اش زندگی اش را برای مان روایت کند. به همین خاطر هم هست که در این روایت، نام راوی را «امید» گذاشته ایم.