عباس صفاری را فقط برای شعرهایش دوست ندارند. بسیاری، چه آنها که با او در معدود سفرهای به فاصله هر چند سالش به ایران، مواجهه رودررو داشته اند و چه آنها که حضورش در برخی مجامع ادبی یا خواندن مصاحبه هایش را تجربه کرده اند، به دلیل صمیمیتش او را می پسندند. شاید این روحیه به خاستگاه کویری اش مرتبط باشد اما در عین حال، چند دهه زندگی در غرب هم این شاعر درون گرا را از این صمیمیت و شکسته نفسی دور نکرده است. چه از این منظر و چه به دلیل ارتباطی که مخاطب امروز با کتاب های شعرش برقرار کرده است، اطلاع از آنچه در نگرش به هستی و پیرامون، در ذهن او می گذرد را به خودی خود جذاب می کند. حال انتشار تک نگاری ها، سفرنامه های کوتاه و خاطره نویسی های مختصرش در قالب کتابی به نسبت حجیم، این امکان را فراهم کرده است. با او به بهانه انتشار «قدم زدن در بابل» از سوی انتشارات آرادمان سخن گفته ایم.