«عباس ماهیار» از جمله افرادی بود که مرحله به مرحله در مسیر استاد شدن گام برداشت. او بعد از تدریس در دبیرستان های «فردوسی» و «لقمان» تبریز وارد دانشسرای همین شهر شد؛ بعد از آن هم به دانشگاه تهران آمد و موفق به اخذ مدرک دکتری شد.

بر اساس اظهار نظرهایی که زمان برگزاری یکی از شب های بخارا برای ایشان (8 دی 1393) و همچنین گفته های این روزها می توان گفت، او به معنای واقعی کلمه یک معلم بود. او برخوردار از تمام خصوصیات معلمی در کسوت استادی بود.

در چند زمینه می توان او را استاد دانست، نخست در ارتباط با علم عروض بود. او به قدری در این عرصه جدیت داشت که تا دانشجویان وی کاملا عروض را فرا نمی گرفتند رهایشان نمی کرد و حتی کتابی هم در این زمینه نوشت که یگانه بود.

دوم اینکه روش تدریس دکتر ماهیار، روشی حاصل از50 سال برخورد او با دانشجویان بود. هرچند به روش های سختگیرانه با دانشجویانش مشهور بود اما همان دانشجویان هم همگی از سختگیری هایش بخوبی یاد می کنند.

سومین مساله ای که در رزومه کاری وی مشهود است تخصصی است که در اشعار خاقانی داشت؛ آنچنان که چند کتاب هم در این زمینه نوشت که 5 دفتر شرح مشکلات خاقانی از آن جمله هستند. او توانست خاقانی را با تصحیح و حل مشکلاتش دوباره به ما فارسی زبانان معرفی کند.

از همین رو بی اغراق همه ما مدیون ایشان و آثارشان هستیم. زمینه دیگری که باعث می شد میان شاگردان ایشان و دیگر استادان، تفاوت باشد بحث مرجع شناسی و اهمیتی بود که استاد ماهیار برای آن قائل بود. از او در این زمینه هم کتابی منتشر شده که بسیار منسجم و دقیق است. به هر حال دکتر عباس ماهیار جایگاه شایسته ای در تاریخ زبان و ادبیات فارسی از آن خود ساخته و کارنامه ای زرین به نام این استاد ثبت شده که در قالب مقالات و کتاب هایش به جای مانده است.