آن منطقه برای کودکان دهه 40 رویای محض بود. فروشگاه فردوسی برای بچه ها سینمایی داشت که به آن پردیس نمی گفتند اما عین بهشت بود. بهشتی که برای رسیدن به آن کافی بود سوار پله برقی بشوی. بالاتر از فروشگاه آن سوی چهارراه در ساختمان پلاسکو هم می شد خوش بود. صدای فواره های حوض در طبقه اول بر هر صدای دیگری سوار بود و مگر بچه از دنیا چه می خواست جز فیلم خوب و ساندویچ و فوران امیدی به زندگی در پیش رو.

اما از همان وقت به عنوان نخستین ساختمان بلند تهران می گفتند پلاسکو معبود کلافهگانی هم هست که زندگی را از روبه روتر تجربه کرده بودند و شکستگی روحی یا عاطفی یا هرچه می بردشان به پشت بام پلاسکو تا خودشان