ده ها تن بتن و تیرآهن در هم قفل شده، آوار شده، دیو شده، دیوار شده، طلسم شده، فاصله انداخته بین ما که آن بالا، زار می زنیم و نام شان را فریاد می کشیم و آنها که شده اند یوسف های گم گشته، نه در بیابان که زیر تل آوار؛ شده اند ابراهیم هایی نه در آتشی که گلستان شد که در آتشی بی رحم و رام نشدنی.

برای آنها دیگر فرقی نمی کند «شهید خدمت» صدای شان بزنند یا «شهید ایثارگر» کوچیده اند از زمین ما. پیشگاه دوست، دلمشغولی های این چنینی را سزاوار نیست اما برای خانواده های شان که بی سرپرست و مصیبت زده باقی مانده اند و برای 80 میلیون نفر ایرانی که دل شان، داغ خورده از سوگ سیاوشان آتش نشان، حالامهم است که سرنوشت