در نهایت زمانی فرا می رسد که باید میان تماشاگر بودن و عمل، یکی را برگزید! این معیار، انسان شدن است.... (آلبر کامو)

آنچه در فلسفه قرن بیستم بیش از هرچیز جلب توجه می کند، افزوده شدن تجربه های زیسته و آثار هنری به رساله های فلسفی است. تا پیش از قرن بیستم، آنچه بیش از هرعنصر دیگری موید اندیشه های فلسفی هر فیلسوفی بود معمولادر رساله هایی که می نگاشت تبلور می یافت. اما شاید به دلیل شرایط تفکری پیچیده انسان در قرن بیستم و نو به نو شدن سریع اندیشه های فلسفی بسترهایی دیگر نیاز بود تا این اندیشه ها از حوزه انتزاع به حوزه عینی نزدیک تر شوند. یکی از نمونه های این مدعا تعریف «امر زیبا» بود که پس از جنگ های جهانی تعریف خود را از دست داد و مفاهیم تازه ای را جایگزین مفهوم امر زیبا از دوران کلاسیک کرد.