چندی است اخبار مربوط به جدول معروف شماره 17 قانون بودجه در سایت های خبری یا گفت وگو های نمایندگان مجلس با مطبوعات خوانده و شنیده می شود. نگارنده شخصا، نه نهادهای مشمول این جدول را می شناسد و نه می داند برخوردار شوندگان از منابع آن، چه کسانی هستند. علت نوشتن این یادداشت قطعا مخالفت با فعالیت های فرهنگی در این مملکت هم نیست. اما از نمایندگان مجلس در شگفتم که سوال می فرمایند: «اصلاچرا دولت این جدول را در لایحه بودجه پیشنهاد می کند؟». درواقع گله مند هستند چرا دولت توپ را به زمین آنها می اندازد! فارغ از اینکه چرا دولت این کار را می کند - که فکر می کنم پاسخ آن را هم مردم و هم نمایندگان محترم می دانند - پرسش کلیدی این است که آیا خانم ها و آقایان نماینده مجلس، نمی خواهند به مهم ترین وظیفه خود که مردم به آنها محول کرده اند، عمل کنند؟ این 232 میلیارد تومان، پول مردم است که در دست دولت امانت است تا در موارد ضروری و مورد نیاز مردم، برای خیر همگان هزینه کند. این پول شخصی هیچ کس نیست که از آن بذل و بخشش کند. اگر دولت برنامه ریزی درستی برای پول مردم نمی کند، این وظیفه از نمایندگان ساقط نمی شود که جلوی هدررفت حتی یک ریال از پول این مردم را بگیرند. چگونه شانه از بار مسئولیت، انجام وظیفه و نظارت بر هزینه کرد پول مردم خالی می کنند؟ آنان در آن مسند نشسته اند که مدافع حق آن کودک بی سرپرستی که از مدرسه بازمانده، آن زن سرپرست خانواری که صبح تا شب برای حفظ بچه ها زیر یک سقف امن تلاش می کند، آن مرد 70ساله ای که پس از یک عمر کار حالابا کولبری تامین زندگی می کند، آن خانواده ای که پسران تحصیل کرده اش از بی کاری خانه نشین شده اند و جوانانی که از افسردگی به مصرف مواد مخدر پناه برده اند و... باشند. وکلای مردم امانت دار پول مردم هستند و نمی توانند بگویند «لابی ها چنان سنگین بود که نتوانستیم جدول 17 را حذف کنیم» و برای ما دعا کنید و فقط به این بسنده کنید که تعدادی از موسسات را از این جدول، به بخش های دیگر بودجه منتقل و تعداد جدیدی را با آنها جایگزین کنند. اگر از آخرت می ترسیم و می دانیم باید پاسخ گوی اعمال خود باشیم، حاتم بخشی از جیب مردم ناتوان را چگونه می توانیم توجیه کنیم؟