حتی در یک ارزشیابی شتابزده هم عیار واقعی برخی فیلم ها را می شود سنجید؛ «ماجان» ساخته رحمان سیفی آزاد و «دریاچه ماهی» ساخته مریم دوستی، هر دو بی عیار هستند، فیلم نامه هایی کلیشه ای دارند، در تمامی دام های ملودرام سقوط می کنند، در اجرا نپخته هستند و در نهایت فیلم هایی بی خاصیت و فراموش شدنی هستند. «ماجان» دراین بین وضع بدتری دارد، حتی اگر در همان ابتدای فیلم تصمیم بگیریم کاری به این نداشته باشیم که در خانه وقتی پسرک باعجله وارد می شود در یک نما باز است و در نمایی دیگر بسته، فیلم باز هم راه نجاتی ندارد و ضربه نهایی را خودش با موسیقی سرسام آور صحنه های سوزناکش و استفاده ابزاری از کودک عقب مانده