این داستان را برای دوستان زیادی تعریف کرده ام. موضوع از آنجا شروع می شود که یک بار در یک اتوبوس میان شهری با چند سرباز وظیفه همسفر شده بودم که از بیهوده تلف شدن وقتشان در پادگان و دوران سربازی گله مند بودند. بعد از گپ کوتاهی که با ایشان در استراحتگاهی میان راه داشتم، سوار اتوبوس شدم و در ادامه راه از پنجره به بیابان می نگریستم. در این بین انبوه کیسه های نایلونی رهاشده در بیابان نظرم را جلب کرد. کیسه هایی که به بوته ها چنگ انداخته بودند تا باد نتواند آنها را جابه جا کند. به عادت معلمی خود سعی کردم تخمینی از حجم کیسه های رهاشده بزنم، اعداد در ذهنم سر به فلک زدند. همان لحظه راه حلی عاجل و هوشمندانه