با وام و قرض وقوله یه ماشین تمام قسط از کمپانی برداشتم و با کلی این در اون درزدن، تونستم توی یک تاکسی تلفنی مشغول کار شم؛ خدا رو شکر اوضاع نسبت به قبل بهتر شده بود و انگار کم کم داشت زندگی روزهای خوبش رو نشون می داد. تا اون روز عصر که یه سرویس به مرکز شهر به پستم خورد، بدجوری ترافیک عصرها سنگین بود و تردد به سختی انجام می شد تا جایی که بعضی وقت ها که یه مقدار فضا ایجاد می شد ماشین ها با سرعت زیاد فاصله را پر می کردند و بی تعارف؛ از همدیگه سبقت می گرفتند. ظاهرا کسی با کسی تعارف نداشت و هر کی سعی می کرد به هر زحمتی که شده خودشو جلوتر برسونه، این وسط هم، همه سعی و تلاش من براین بود که با فاصله