سرش بین پنجره و خیابان می چرخد. پشت پنجره می ایستد دارد حرف های کامران را گوش می کند که دوباره دارد از مرجان حرف می زند. فقط می تواند یک لبخند تحویل اش بدهد. درد از زیر قفسه سینه اش تیر می کشد و توی پشتش پخش می شود. دو انگشت سبابه و نشانه را بالامی گیرد یعنی می روم سیگار. در بالکن را پشتش می بندد از صدای ممتد چرخ خیاطی ها خلاص می شود گوشش را صدای ماشین ها و بوق های پشت هم پر می کند. می خواهد دردش را فراموش کند. یک هفته است دوباره پشتش بدجور تیر می کشد، درد از تیره پشتش خودش را بالامی کشد می رسد به شانه سمت چپ اش. دلش را خوش کرده که چیز مهمی نیست، چند سال است که دلش را به همین خوش کرده است و با خودش می گوید یک درد عادی است، خودش می آید و خودش هم می رود دنبال کارش. اما انگار درد این بار برای ماندن سماجت بیشتری دارد.