جلد سوم کتاب نامه های توماس استرنز الیوت دربرگیرنده نامه های این شاعر و نویسنده در سال های 1926 و 27 می شود: سال هایی که این شاعر زندگی شخصی اش را همانند «یک رمان روسی بد» توصیف می کند. دمدمی مزاجی و شک گرایی همسرش ویوین دست آخر پای او را به آسایشگاه دو لامالمیسون در پاریس باز می کند. ویوین در نامه ای پر از تکرارهای دیوانه وار ادعا می کند دسیسه ای را برملاکرده، دسیسه ای که روانکاوش آن را چیده تا این زن را به رابطه با فردی ترغیب کند: «دام را مخفیانه و مکارانه روی من انداختند...» ویوین در نامه ای دیگر از افکارش می نویسد: او فکر می کند خانواده الیوت و حتی خود الیوت او را تعقیب می کنند: او به دوستی می گوید که گاهی فکر می کند الیوت: «دیوانه یا یک همچون چیزی است چون او به شدت شرور و خطرناک است. او تهدیدی هولناک است.»