سال گذشته و در همین روزها عباس کیارستمی به بیمارستان جم رفت تا یک عمل ساده انجام دهد: عملی که بعد از آن بیماری پشت بیماری آورد و در نهایت تیرماه سال 95 را تاریخی برای از دست رفتن یکی از بزرگ ترین کارگردانان سینمای ایران در تقویم کرد. بحث درباره حاشیه های پرونده پزشکی عباس کیارستمی، چه قبل از مرگ او و چه بعد از آن، یکی از مهم ترین بحث های فرهنگی- اجتماعی امسال بود. بحثی که روز سه شنبه و در دانشکده جامعه شناسی ایران، بار دیگر و توسط یوسف اباذری مورد بررسی قرار گرفت تا زوایای مختلفی از این اتفاق تلخ، دردناک و پرحاشیه، بار دیگر مرور شود. اباذری در این نشست درباره رابطه بیمار و پزشک صحبت کرد و قبل از هرچیز توضیح داد که اگر مصداقی صحبت می شود دلیل بر این نیست که کل جامعه پزشکی زیرسوال برود و انتقادها در واقع انتقاد به ساختار نظام پزشکی است و نه به یک چوب راندن همه پزشکان. این جامعه شناس درباره این انتقادها توضیح داده: «گفته شده کادر درمانی کیارستمی را نشناخته و به همین دلیل توجهات لازم درمان صورت نگرفته است. یعنی مثلاسیستم درمانی ما به سلبریتی ها توجه کامل دارد و به مردم عادی خیر. نکته دیگری که از این توجیه می توان دریافت کرد و از قبلی هم وحشتناک تر است آنکه جامعه درمانی و پزشکان ما مطلقا از فضای فرهنگی جامعه به دور هستند. متاسفانه پزشکان ما در حیطه اطلاعات عمومی در سطوح پایین قرار دارند. حالاکیارستمی را به چهره نمی شناختند، اما ندانستن نام او واقعا وحشتناک است. ما خودمان را به دست پزشکانی می سپاریم که کوچک ترین اطلاعی از وضعیت فرهنگی و فلسفی ایران و جهان ندارند». این جامعه شناس در بازخوانی آنچه در این پرونده اتفاق افتاد، انگشت اتهام را به سمت ساختاری تربیتی برده که علم پزشکی را از یک «حکمت» به یک «زیبایی مصنوعی» تبدیل کرده. ساختاری که باعث شده در میان جامعه پزشکان، پزشکانی دور و ناآشنا نسبت به جامعه، فرهنگ و فضایی که در آن زندگی می کنند دیده می شود. صحبت های اباذری در عصر سه شنبه و سالگرد روزی که کیارستمی به بیمارستان رفت، نخستین صحبت هایی است که بدون تشنج، موضع گیری و درگیری های بعدی منتشر می شود و فعلااز اهالی نظام پزشکی و وزارت بهداشت واکنشی نشان داده نشده است.