اهل فن بخوبی آگاهی دارند و می دانند غلامحسین بنان یک خواننده منحصر به فرد برای خوانندگان ایرانی بوده و هست. اکثرخوانندگانی که پیشرفتی درهنر خود داشته اند یا علاقه مند به کار و تحقیق در این زمینه بودند الگویشان او بوده است و حتی خود من، شاهد این بوده ام که خوانندگان جوان، چقدر از هنر آوازی او بهره برده اند. به بیان دیگر، بنان نقشی تعیین کننده در آواز دوران معاصر داشته است.

آشنایی من با این استاد چیره دست در رادیو صورت گرفت. او مدتی سرپرست خوانندگان در رادیو بود و در زمان ضبط کار، نظارت به خواندن خوانندگان داشت. ناگفته نماند همه خوانندگان و موسیقیدان ها او را به استادی قبول داشتند و می شناختند.

بنان اندیشه درستی در میان اهالی موسیقی داشت و در کارهایش تصمیمات درست و صحیح را لحاظ می کرد و البته این تصمیم گیری مساله بسیار مهمی است که باید به این نکته توجه داشت. یعنی یک خواننده باید آنقدر از صدای خودش آگاهی داشته باشد که وقتی ملودی را می خواند بداند در کجای وسعت صوتی اش قرار گرفته است و بنان این آگاهی کامل را از وسعت صدایش داشت و درجایی که باید صدایش اوج بگیرد در منطقه بم می خواند چون می داند اگر در آنجا بخواند شمایل خوبی پیدا نخواهد کرد و بنان بسیار به این مساله اهمیت می داد و دوست نداشت درهنگام خواندن رگ های گردنش بیرون بزند. دوست داشت با وقار بخواند و تا پایان عمرش نیزاین وقار را حفظ کرد.البته نمونه هایی از آواز او وجود دارد که بسیار بالاهم خوانده اما بعدها ترجیح داد که این کار را انجام ندهد. اینها کارهایی است که هم نیازمند تصمیم گیری است وهم تسلط بر صدای خوب. با این تفاسیر از هر نظر حساب کنیم بنان یک استاد منحصر به فرد در عرصه موسیقی آوازی بوده است.همکاری با بزرگان موسیقی چون کلنل علینقی وزیری، روح الله خالقی و ابوالحسن صبا سبب شد رموز بسیاری از آنها را فرابگیرد و البته همکاری با دیگر موسیقیدانان برجسته چون جواد معروفی، مرتضی خان محجوبی و علی تجویدی افتخاری بود که نصیب بنان شد و به نوعی از هریک درسی آموخت.