کلمان گرینبرگ مقاله معروف خود «آوانگارد و کیچ»، (1939) را به این شکل آغاز می کند: «یک تمدن در یک زمان، آثار متفاوتی همچون شعری از تی اس الیوت و آهنگی از تین پن الی، یا نقاشی ای از ژرژ براک و تصویر روی جلد مجله «عصر شنبه» را تولید می کند. تمام این آثار، جزئی از فرهنگ و محصول یک جامعه هستند». او درادامه شرایطی را توصیف می کند که در آن، جامعه رو به زوال است و درنتیجه، وضعیت بی تحرکی ایجاد می شود که در آن، درون مایه های یکسان به شکلی مکانیکی در آثار هنری مورد استفاده قرار می گیرند. در این وضعیت زوال اما، نشانه های امید هم دیده می شود. بعضی از افراد جامعه، این مرحله پایانی فرهنگ را نمی پذیرند. آنها