دریدا از ساختار مسیحایی زبان سخن می گفت و معتقد بود هر وقت کسی زبان باز می کند و سخن می گوید، در حال وعده دادن یا قول دادن است یعنی به مخاطبش می گوید «باور کن». او می گفت وقتی کسی دروغ می گوید، سر و کله این «باور کن» پیدا می شود. دروغ گفتن در بسیاری موارد در جهت زنده نگه داشتن جنبه اجرایی زبان است. به تعبیر دریدا وقتی کسی دروغی می گوید، ضمن دروغگویی به مخاطبش نوید می دهد که من حقیقت را می گویم.