کوششی بیهوده است اگر به جبران مافات بخواهیم نیما را از جایگاهش به عنوان پدر شعر نو به زیر بکشیم و تندر کیا را که همزمان با نیما و حتی به استناد نشانه هایی شاید زودتر از نیما با انتشار نخستین «شاهین» خود داعیه نوآوری در شعر فارسی را داشت بر صدر شعر نو بنشانیم. گناه زمانه و مردم زمانه و فرهیختگان آن روزگار – حتی فرهیختگان پیشرو - هم نیست که شعر تندر کیا را به جا نیاوردند و به جد نگرفتند و به طعنه و تمسخر از آن یاد کردند. حقیقت این است که کارهایی از جنس آن چه تندر کیا در شعر فارسی کرد در گذر خطی زمانه به جا آورده نمی شوند. برای درک کارهایی از این دست باید آن ها را پشت سر گذاشت، فرسنگ ها از آن ها