واقعیت این است که چندین کتاب را کنار دستم گذاشته ام که بخوانم. «خانه ای با شیروانی قرمز»، گفت وگوی عباس کیارستمی و آیدین آغداشلو.شاید دوباره کتاب «وداع با اسلحه» را که قبلادر دوره نوجوانی خوانده ام، بخوانم. «صد نامه فرانسوا تروفو» ترجمه محسن آزرم، گفت وگو با دیوید لینچ. همه اینها را می خوانم. مسلما باید به سینما علاقه مند باشی که این کتاب ها را بخوانی، سینمای لینچ شگفت انگیز و سوررئال است. مخاطب، کنجکاو و علاقه مند است که ببیند در ذهن این آدم با آن کارنامه هنری چه می گذرد.

زندگینامه بیلی وایلدر را به خاطر خودش دوست دارم بخوانم. چون خودش و زندگی اش جذاب است. او را به چشم یک فیلمساز نگاه نمی کنم. بلکه بیشتر به عنوان یک انسان به او علاقه مندم و دوست دارم درباره زندگی اش بدانم. «خانه ای با شیروانی قرمز» را به یک دلیل ساده می خوانم، با خواندن گفت وگوی آیدین آغداشلو و عباس کیارستمی متوجه می شویم خیلی از راه هایی را که رفته ایم، نادرست بوده است. این گفت وگو بسیار ساده و بی پیرایه است. گویی وسط زندگی این دو قرار گرفته ایم. صداقت شان شوکه کننده است.

و اما درباره همینگوی، فکر می کنم خواندن آثار همینگوی دلیل نمی خواهد، هر زمان فرصتی دست دهد، حتما کاری از او را می خوانم. تروفو را هم به این دلیل می خوانم که ترجمه دوستم، محسن آزرم است!در ضمن یک پیشنهاد دیگر هم دارم، کتابی که خودم به تازگی آن را خوانده ام و بسیار به آن علاقه مند شدم، نمایشنامه «تئاتر بولوار» نوشته اریک امانوئل اشمیت با ترجمه خانم شهلاحائری. این اثر خیلی درخشان است. من در طول یک پرواز آن را خواندم و خواندن آن را به همه کتابخوانان به ویژه علاقه مندان به بازیگری تئاتر پیشنهاد می دهم.