«شستیمش. عین یه مریض دم مرگ که داره جون می ده اما عزیزاش به زنده موندش امید دارن. هنوز تو پاساژ و مغازه ها بوی دود و آهن سوخته می آمد. هنوز تکه های لباس ها از گوشه و کنار مغازه ها یکی یکی پیدا می شد. بچه ها گریه می کردن و گاهی گوشه ای می نشستن و فقط در و دیوار را تماشا می کردن. صدا از کسی در نمی آمد.»

اینها حرف های علی است. یکی از مغازه دارهای طبقه همکف پلاسکو که حالاتک و تنها در بوتیک کوچکش داخل پاساژ نور نشسته و با موبایلش مشغول است. او همراه با کسبه دیگری که مغازه های شان در طبقه همکف سالم مانده دو هفته پیش به پلاسکو رفتند و مغازه های سالم مانده را شستند تا شاید برای شب عید اجازه ورودشان