دست می گذارد روی پهلوی راست، روی یک وجب جای خالی، روی رد بخیه ها. این رد او را می برد به یک سال قبل، به تهران، پیش نرده های بیمارستان شریعتی، به مشهد، پیش مجید، روی تخت جراحی بیمارستان مدرس، پیش خدا حتی، به ثانیه هایی که خدا شده بود همه چیزش، تنها شنونده حرف هایش.

صاف می نشیند روی صندلی. مسعود بی تاب گفتن است، تندتند تعریف می کند که کیست، متولد 71 است، 17 سال است مادر ندارد، یک روز یک آیه از قرآن منقلبش کرد، سرنوشت ایستاندش مقابل نرده های بیمارستان شریعتی، مقابل یک کاغذ، روبه روی یک شماره تلفن. رویش نوشته بود «نیازمند کلیه»، نیازمندی که نمی شناختش، ولی اسمش، شماره اش دلش را چنگ زد. این شد سرآغاز دور جدید زندگی مسعود، یک برهه حساس، یک امتحان، یک آزمایش، معامله ای با خدا به قول خودش.