صبح آفتاب نزده از خواب بیدار می شود؛ مثل همیشه پشت میز صبحانه خیره به رو به رو چای می نوشد؛ مثل همیشه قدم زنان سرکار می رود؛ مثل همیشه با همکارانش از هوا و ترافیک و کارهای روزمره حرف می زند؛ مثل همیشه غروب به خانه برمی گردد؛ مثل همیشه می نشیند پای تلویزیون؛ مثل همیشه لب هایش به نشانه لبخند، دو هلال رو به بالامی شود؛ مثل همیشه به رختخواب می رود و منتظر سنگین شدن پلک هایش می ماند، اما خوش نیست.

اطرافیانش می گویند اغلب بی حال و غمگین است، می گویند مثل رباتی شده است که مجموعه روزمرگی هایش را هر روز بی کم و کاست انجام می دهد، اما حسش را نمی شود فهمید؛ می گویند اغلب مات و توی فکر است؛ می گویند خستگی انگار خودش را انداخته روی کول او و با دست هایی حلقه کرده دور گردنش، هر جا می رود همراهش می آید.