درباره فعالیت هنرمندانه پروانه اعتمادی به عنوان یکی از مهم ترین و متمایز ترین هنرمندان ایران بسیار گفته و نوشته اند و حضور نام او در فهرست های هنری جهانی و آثارش در موزه های مختلف مانند مرکز ژرژ پمپیدوی پاریس، موزه ماکسی رم و موزه هنرهای معاصر تهران، تاییدی بر جایگاه والای این هنرمند در تاریخ هنر است. پروانه اعتمادی در مسیر فعالیت هنرمندانه اش براساس نیاز، رنگ و روغن و پاستل و مدادرنگی و کلاژ تا گرافیک و ویدئو و اینستالیشن را آزموده و همواره هنرمندی حساس به شرایط اجتماعی ای که در آن زندگی می کند است.

اما وجه دیگری از شخصیت این هنرمند که کمتر راجع به آن صحبت شده و بخش مهمی از رفتار هنرمندانه او در کنار تولید اثر هنری است، مربوط به دورانی است که استودیوی این هنرمند تبدیل به یکی از مهم ترین مراکز آموزش هنر در ایران شد. استودیوی پروانه در سال 1360 اولین هنرجوها را پذیرفت و تا دو دهه بعد، این استودیو همواره کارکردی آلترناتیو نسبت به رویکرد فضای آکادمیک داشت.

رویکرد کارگاهی پروانه اعتمادی با اعتقاد صنعتگرانه اش نسبت به هنر، فضایی خلاق را برای پرورش استعدادهای جوان به وجود آورد. برخلاف روش های آموزشی هنرمندانی که در استودیوهای خصوصی خود به آموزش می پرداختند و در عمل زیبایی شناسی شخصی خود را تا حدودی به هنرجو تحمیل می کردند، پروانه اعتمادی فضایی باز برای پرورش ویژگی های شخصی و زیبایی شناسی اورجینال این هنرمندان به وجود آورد. درواقع او، بیش از اینکه بر آموزش های تکنیکال هنرمندانه تاکید کند، سعی بر آموزش سبک زندگی و جهان بینی هنرمندانه به هنرجویانش داشت. فضای پرانرژی و جوان، سفرهای دسته جمعی و برگزاری بسیاری از نمایشگاه های گروهی از کارهای هنرجویانش در ایران و خارج از ایران، این استودیو را که ورود به آن هم ساده نبود، تبدیل به یکی از مهم ترین قطب های آموزشی دهه های 1360 و 1370 کرد. افرادی مانند آویش خبره زاده، صادق تیرافکن و رضا دانشمیر از هنرمندانی هستند که دوران مهمی از شکل گیری شخصیت هنری خود را از نوجوانی در این استودیو گذراندند.