در احوالات مرحوم حاج آقا رضا فیروزآبادی آمده است: شبی که این مرد بزرگ از دنیا رفت، فرزندانش غذایی برای خوردن نداشتند و بانی بیمارستان فیروزآبادی شهر ری، آنقدر تیماردار بیماران خود بود که برای فوت کرده ای بی کس، در نیمه های شب، گریه می کرد. این عمل صالح او را، بنده خدای صالحی دیگر گواهی داده است: مرحوم حضرت آیت الله سید شهاب الدین مرعشی نجفی. و یار غار حاج آقا رضا فیروزآبادی، مرحوم دکتر محمدرضا حکیم زاده لاهیجی. وقتی دید بینوایی در کنار خیابان از بی کسی و گرسنگی به مرگ تدریجی دچار شده، پاره آجری را برداشت و به دوستان و همفکران خود گفت: هرکس قصد یاری دارد، بسم الله و همت مردانه او. بعدا ده ها