در گروه مبارزان نهضت ملی ایران، خواه با نظرات و روش هایی که آنان در مبارزه اتخاذ کردند یا با نوع ارادت ورزی شان به کشور موافق باشیم یا مخالف، نمی توانیم یک نکته را نادیده بگیریم. آن یک نکته هم صداقت و شرافت آنان است، آنان یا عقیده ای را ابراز نمی کردند یا کاملا به آن صادق و پایدار بودند.

زنده یاد ادیب برومند هم یکی از همین افراد بود، مرد میهن دوستی که شاعر و ادیبی بزرگ و صاحب نام هم بود. شما اگر به سراغ سروده های به یادگار مانده از او بروید با همین ویژگی های یاد شده در آنها هم روبه رو خواهید شد.

شاید مانند هر فرد دیگری که در عرصه سیاست فعالیت داشته درباره عملکرد او هم انتقاداتی مطرح باشد که کاملا طبیعی است.

با وجود این صداقت که در رفتار و گفته های او بود آنقدر باارزش است که در داوری ایشان نمی توان تنها با رویکرد سیاسی به سراغش رفت. او در افکارش بسیار پایدار و اهل خردورزی بود.

علاوه بر این همان گونه که اشاره شد در شعر هم شاعری شاخص بود، گرچه تمام سروده هایش در قالب های کلاسیک بود و میانه ای با شعر نو و قالب های جدید نداشت. بی اغراق زنده یاد برومند عمری را با احترام و وقار سپری کرد، درگذشت او فقدان بزرگی است، یادش گرامی باد.