اگر قرار است بخندی و آن هم به موقعیت های تراژیک بی آنکه سر به بی غیرتی یا نفهمی زده باشد باید بروی به تئاتر شهر و به دیدن نمایش نامه «بی پدر»، به نویسندگی و کارگردانی سیدمحمد مساوات نه اینکه مثلا بنشینی تو سالن آمفی تئاتر دانشکده و «ماجرای نیمروز» محمدحسین مهدویان را ببینی و قهقهه راه بیندازی و بعد از خودت خوشت بیاید که یعنی «ما اینیم»! و من که خدا خواست به فاصله بیست وچهار ساعت این دو کار را ببینم، دیدم می شود خندید آن هم به وجوه کمیک هر تراژدی ای بی احساس گناه و بی آنکه تن داده باشی به مضحکه. البته نه با و به هر چیزی؛ با «بی پدر» سیدمحمد مساوات اما می شود. یک ساعت ونیم می خندی اگرچه هر لحظه