چنانچه از نگاه تماشاگری که هیچ یک از این دو داستان (بوف کور و سه قطره خون صادق هدایت) را نخوانده است به نمایش بنگریم، آفرینشگر صحنه از این به بعد از گورستان به میان جامعه می رود و پرسوناژها (مردمی که هر یک داستان جداگانه ای دارند) با تمایزهای شغلی و جنسیتی و سلسله مراتب کاری و اجتماعی روی صحنه می آیند تا آنچه بر آنان گذشته است را روایت کنند. روایت آنان، هم گفتاری است و هم رفتاری.

موجوداتی سرشار از بیماری روان تنی و حتی روان پریشی که از عوامل گوناگون اجتماعی صدمه دیده اند، آرزوهایشان، رفتارهایشان، تعامل و کارکردهایشان، جهان بینی و باورهایشان را بازگو می کنند. گویی شعور ارادی آنان به غریزه