«تونی اردمن» فیلم متوسطی ا ست؛ آن هم به چند دلیل صرفا سینمایی. ابتدا به این دلیل که لحن فیلم همه جا همسو با محتوایی که برگزیده عمل نمی کند و این تغییر و تغیر را نمی توان به حساب زیبایی شناسی روایت گذاشت. ریتم فوق العاده دقیق یک سوم ابتدایی فیلم (یا اگر بخواهیم کمی کلاسیک حرف بزنیم؛ سراسر پرده اول روایت) قابل مقایسه با ریتم نسنجیده مابقی فیلم نیست و به بیان دیگر فیلم ساز، خود به قاعده ای که در ابتدا چیده، پشت می کند. تا پیش از ورود مجدد وینفرید به صحنه در قالب شخصیت مبدل تونی، درون مایه تضاد رفتار وینفرید با جهان اطرافش باعث چفت و بست صحنه ها شده است؛ خیلی ساده وینفرید می خواهد از جزئیات جهان