اجساد کودکانی که سوار بر اتوبوس مرگ جان دادند و سوختند و هر تکه شان جایی افتاد، به مسجد حضرت زینب در حومه دمشق رسیده است. مادران و دیگر بازماندگان آنها ضجه می زنند و آه می کشند. این کودکان با هزار امید و آرزو سوار آن اتوبوس های لعنتی شده بودند. قرار این بود آن اتوبوس ها به خانه هایی در حلب برسند نه به آرامگاهی کوچک زیر خاک در حومه دمشق. قرار نبود زندگی شان به فشار یک دکمه بند باشد. به دکمه ای که یک تروریست سنگدلانه بفشارد و آنها را ناامید کند. سرنوشت کودکان فوعه و کفریا بیش از شش سال است که در سراسر سوریه برای همه شهروندان سوری تکرار می شود.