تهران: شهری در میانه کوهستان و کویر، درندشتی که یک سویش به البرز می رسد و سوی دیگرش به کویر مرکزی ایران، شهری که بیشترین جمعیت کشور را در خود جا داده، شهر زندگی نیست. آدم ها به عنوان اصلی ترین مهره هایش، فراموش شده اند. اساس شهر بر خودروهای چهار چرخی است که روز و شب در حرکتند. همه امکانات مهیا شده تا خودروها در آسایش بیشتری باشند، آسوده بروند و بیایند، بزرگراه ها از دو باند به چهار باند عریض تر شوند، پل و تونل ساخته شود تا ماشین دودی ها سریع تر بروند و کمتر در ترافیک بمانند. کسی شهر را برای زندگی کردن نساخته، برای نفس کشیدن و راه رفتن، برای حظ بردن از باغ و درخت و جوی. تهران برای این ساخته شده که روز به روز جمعیت بیشتری وارد آن شوند و کمتر خارج. تا خودروهای مدل بالا و پایین بیشتری راه برای عبور بیابند.