صدای بچه ها از پشت پرده نازک و سفید چادر بیرون نمی آید، آرام در سایه چادری که مدرسه شان است نشسته اند و سرشان را لای کتاب های شان فرو برده اند. «دشت بکان» یکپارچه سکوت است. گاهی از دور صدای زوزه ماشینی که از جاده می گذرد، ذره ای از سکوت دشت را می شکند و گاهی هم صدای زنگوله گردن بزی که از گله دور افتاده، می شود بهانه ای برای گرداندن سر به سمت صدا، باقی همه سکوت است و آرامش و وسعتی ناتمام. وارد چادر که می شویم بچه ها آرام سرشان را بلند می کنند و به رسم ادب می ایستند تا ورود مهمانان به مدرسه کوچک شان را خوشامد بگویند. دختر و پسرهای قشقایی کنار هم چهارزانو روی زمین نشسته اند. با چشمانی درشت و صورت