فکر کنم سال 70 بود. توی شهر اشنویه رفته بودم به دیدار دوستی. نشد که ببینم اش. وقتی که به من گفته بودند رفته مسافرت و من توی شهر سرگردان می گشتم، او زیر خاک خوابیده بود و من بی خبر. کسی را نمی شناختم و رفتم سینما. بعد از فیلم رفتم دور میدانگاهی رویایی، دکه ای داشت رو به غرب وحشی. به هوای سیگار و روزنامه، پا گرفتم دور میدان، سمت دکه. «دره پروانه» تمام کادر چشم ام را پر کرد. ورق زدم این کتاب را. یک صفحه ای خواندم. دره پروانه، شعر - رمان شیرکو بی کس. چه نام عجیبی! این چه شاعریست با این هلهله و غوغایی که در میان واژگان برانگیخته و رستاخیزی بپا کرده؟ چقدر زیبای بی پرده در هر سطری روانه کرده این مرد!