زنگ می زند. صدای دختران مدرسه «درود زن» توی گوشم زنگ می زند. لب های پریسا تکان می خورد. نرگس آرام سرش را پایین انداخته و به جای خالی انگشتانش نگاه می کند. دستان پریسا توی هوا می چرخند، انگشت های شان را توی آتش کلاس دوم دبستان جا گذاشته اند. صدا زنگ می زند. زنگ می زند. تصاویر مغشوشند: آتش، بچه ها، جیغ، نیمکت های شعله ور و... لب های سوخته پریسا تکان می خورد. آرام قصه می گوید. انگار صدایش از دور می آید. نرگس انگار آن روز صبح آنقدر فریاد زده که دیگر از هرچه فریاد است بریده. پریسا انگار تمام این سال ها آنقدر توضیح داده و آن صبح لعنتی را مرور کرده که خسته شده. نرگس دوست ندارد حرف بزند. کوتاه و بریده