تئاتر از نخستین راه های ارتباط بشر با محیط پیرامون و همنوع هایش بوده است. حتی ارتباط انسان با خود را نیز می توان در حیطه تئاتر تعریف کرد. برای بشر پیشاتاریخ، تئاتر به مثابه گفت وگویی با خود، پیرامون، بیان آرزوها، امیال، قدرت نمایی، کسب قدرت و نیایش بوده است. تماشاگر تئاتر در گذر تاریخ، تغییر ماهیت داده و از کنشگر مشارکت کننده در اجرا به ناظر صرفی تبدیل شده است که چیزی به نام تئاتر را به مثابه بخشی از واقعیت که توسط اجراکنندگان انتخاب شده است، می بیند و در سرنوشت آن دخالتی ندارد. در این بین مولفانی در تاریخ فلسفه و تئاتر ظهور می کنند که قصدشان تغییر ماهیت تثبیت شده اجراگر و تماشاگر و بازگرداندنش