طبق قولی که آقای روحانی به جامعه هنری دادند آقای صالحی امیری وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی عزم خود را برای بر طرف کردن موانع اکران فیلم های توقیفی جزم کرده اند. این عمل به وعده پیش از آغاز دوره دوم ریاست جمهوری آقای روحانی را باید به فال نیک گرفت. توقیف یک فیلم همواره با حرف و حدیث هایی همراه است که وجهه خوبی برای کل نظام ندارد. دلایل توقیف اغلب فیلم ها مثل فیلم من (خرس) خیلی سلیقه ای و غیرمنطقی است. توقیف فیلمی که موفق به کسب جوایزی در جشنواره فیلم فجر، شانگهای چین، جشنواره «مذهب امروز» ایتالیا و کاندیدای بهترین فیلم و کارگردانی در جشنواره آسیا پاسیفیک و آنتالیا بوده است برای خیلی ها علامت سوال است. دردولت قبل دلایل توقیف فیلم «خرس» را مسائل شرعی اعلام کردند درحالی که من فیلم را در مدرسه مفید قم نمایش دادم و طلبه هایی که فیلم را دیدند؛ اعلام کردند فیلم مشکل شرعی ندارد. با وجود این برخی مدیران عافیت طلب در دوران مدیریت آقای شمقدری برای فیلم مساله ایجاد کردند و با آن برخورد سلیقه ای داشتند. تجربه نمایش فیلم هایی مثل «به رنگ ارغوان» ابراهیم حاتمی کیا و «قصه ها»ی رخشان بنی اعتماد پس از سال ها توقیف، نشان داد که چقدر این دلواپسی ها بی مورد است و بیش از اینکه نمایش فیلم ها مساله ساز باشد نوع برخورد مدیران سینمایی است که فضا را سیاسی کرد و برای رسانه های مخالف، خوراک تبلیغاتی ایجاد می کند. فیلمسازان و هنرمندان نمی توانند نسبت به مشکلات اجتماعی جامعه خود بی تفاوت باشند و باید مسئولان از آسیب شناسی آنها استقبال کنند و این به معنای مخالفت با نظام نیست. به آقای صالحی امیری تبریک می گویم و ضمن تشکر از مدیریت سینمایی، از افرادی که برای بازبینی فیلم ها انتخاب می شوند درخواست دارم که با دید بازتر و دوستانه تری نسبت به سرنوشت آنها تصمیم گیری کنند و ممیزی های بی مورد تنها راه حل آنها برای اکران نباشد.