واقعا که اساتید حق دارند با سندیکا و انجمن صنفی و این قبیل قرتی بازی ها حال نکنند، چون اصلا فایده ندارد. به نظر ما تنها انجمن یا سندیکا و صنفی که برای ایران مفید است همین حزب کار است که به عنوان بنگاه کوچک زودبازده چند نفر را سر کار گذاشته و آنها راضی اند. خلاصه ما در سفرمان به فرانسه متوجه شدیم، سندیکا مفید نیست و شدیدا طرفدار سیاست های وزارت کار ایران شدیم. چطوری؟

1- ما خواستیم اتوبوس سوار شویم و برویم لوور، گفتند رانندگان اتوبوس به دلیل حقوق پایین، اعتصاب کرده اند و شهر خوابیده.

2- گفتیم قطار سوار شویم، آن آقاهه که می آید توی واگن و بلیت را سوراخ می کند به علت سوبسید، اعتصاب کرده.

3- پیاده رفتیم موزه، مجسمه های پیش از میلاد مسیح به نشانه اعتراض به مجسمه های بعد از میلاد مسیح اعتصاب کرده بودند و کف زمین نشسته بودند.

4- سر ستون تخت جمشید هم به نشانه اعتراض اعتصاب کرده بود و روش را کرده بود به دیوار.

5- رفتیم آب بخوریم، آب قطع بود چون لوله کش ها به نتایج بازی لیگ فوتبال اعتراض داشتند.

6- توی هر کوچه فرانسه یک جنبش آغاز به کار کرده بود که شهر را متلاطم کرده بود.

7- کف روی کاپوچینو هم به علت نداشتن بیمه تامین اجتماعی و قرارداد استخدام دائم، دست از کف کردن برداشته و جامعه فرانسه را نگران کرده بود.

8- دولت و مجلس و شهرداری فرانسه به شدت برای حل مشکلات صنفی بالا و دیگر مردم فرانسه زحمت می کشیدند و این خیلی عجیب بود چون دولت و مجلس کارهای مهم تری مثل تبلیغات انتخاباتی دارند و دلیلی ندارد وقت گرانبهایشان را صرف مسائل پیش پاافتاده ای مثل مشکلات مردم کنند.

حرف درشت

با توجه به موارد بالا، ما طرفدار وزارت کار، حزب همیشگی کار و هر چیز سر کاری دیگری هستیم! و در واقع با هر انجمن صنفی و سندیکا مخالفیم، به خصوص انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران، سندیکای کارگری و هر چیزی از این دست.