هرازچندگاهی مطابق بیشتر جوامع مترقی یا ترقی خواه، در مملکت ما نفرات و شهروندانی - به انتخاب شخصی یا سازمان دهی شده - در بزنگاه هایی که فرصت حضور رودررو و چشم درچشم با مقامات و مسئولان به دست می آورند، شروع به شعاردادن می کنند. محتوای شعارها اگر در تمجید یا تقبیح مقام مسئول باشد، بسته به اینکه ما در کدام طرف ماجرا هستیم، واکنش متفاوتی خواهیم داشت. در ماجرای سخنرانی رئیس جمهور اصلاحات در دانشگاه و اعتراض بی پروای دانشجویان به او، هرچند آن روز خیلی ها ناراحت شدند و خواستار مقابله یا پیگیری ماجرا شدند، اما رویکرد رئیس جمهور وقت، امروزه رفتاری آزادی خواهانه با درنظرگرفتن حق آزادی بیان برای مخالف به نظر می رسد. همین اعتراضات به آقایان سیدحسن خمینی، جهانگیری، وزرا، نمایندگان دولت آقای احمدی نژاد در سفرهایی که به سازمان ملل داشتند و... واکنش های گوناگونی - بسته به اینکه ما مخالف یا موافق مقام مسئول باشیم - ایجاد کرده است. در دهه های گذشته نیز روزنامه نگاران، خبرنگاران و وبلاگ نویسانی به اتهام توهین به مقامات، مواجه شده اند. من به عنوان یک روزنامه نگار، طنزنویس و نویسنده که به اقتضا و فراخور مطالبی که منتشر کرده ام و به صورت رسمی یا غیررسمی مورد اعتراض افراد مختلف واقع شده ام، از رئیس جمهور منتخب می خواهم با به رسمیت پذیرفتن حق اعتراض افراد به مقامات به هر وسیله حدود آزادی بیان را از نو گسترش دهد که بهترین و ماندگارترین نوع کشورگشایی ها، گستردن مرزهای آزادی اندیشه و بیان است. به نظر ما راهکار گذشتن از این گردنه، پذیرفتن و به جان خریدن درد و رنج عتاب هاست، حتی اگر معترضان منسجم و سازمان یافته باشند. عبور از این گردنه که تیغ تیز اتهام توهین را همیشه چون شمشیر داموکلس بر گردن نحیف رسانه و افراد قرار می دهد، جز با بازتعریف حدود و معنی توهین ممکن نیست. تصور صاحب این قلم این است که با اعتراض کنندگان به رئیس جمهور کشور، آقای روحانی و دیگران (حتی اگر آن اعتراض خوشایند نباشد و شکل توهین به خود بگیرد) نباید برخورد کرد، مگر اینکه شاکی خصوصی وجود داشته باشد؛ یعنی خود آقای روحانی یا باید از این حق قانونی خود استفاده کند و با شکایت از معترضان آنان را محدود کند یا با گذاشتن گامی به پیش و پذیرفتن حق ابراز عقیده و بیان - حتی با رویکرد شعاری و آشنای زنده باد مخالف من - مرزهای آسیب دیده آزادی بیان را وسعت بخشد.