همه تئاترهای ماندگار جهان، محصول ایده های دراماتیکی هستند که خالقانشان، آنها را بر اساس مشاهدات و درک واقعیت های سرنوشت ساز دوران خود و میل به آگاه سازی مخاطبان از حقایق پیرامونی، در ذهن پرورانده اند. به عبارت دیگر، تئاتر، عرصه نقد کیفیت های سازنده یا ویرانگر تعاملات و کنش های انسانی در گستره تاریخ، بر بستر جهان خیالی برساخته ذهن هنرمند است.

تئاتر مدرن، بیش از هر دوره دیگری، عرصه بازنمایی ایده هاست و این همان مقوله ای است که درک ناقص و متناقض آن، در بیش از یک دهه گذشته، تئاتر معاصر ایران را، به عرصه بروز توهمات شخصی، بدون توجه به ضرورت های گفتمانی زمانه خود تبدیل کرده است؛ روند تاسف بار و دلهره آوری که باید هرچه زودتر «مدیر»ی از خویش برون آید و برای «اصلاح» آن کاری بکند.