در دو ستون قبلی، خلاصه داستان(گذر سیاوش از آتش)، تفسیر ادبی و خصوصیات آن را مرور کردیم. به سه ویژگی تفسیر ادبی اشاره کردم: توجه بی حد و حصر به واژه و ریشه یابی لغات، تفوق رستم و عدم توجه به ساحت های متفاوت شاهنامه. همه آنها مقدمه ای بود برای بیان روش متعالی و کاملا متفاوت تفسیر اشراقی و تفسیر داستان با این روش خاص.

به اجمال، به برخی از خصوصیات این روش اشاره می کنم: توجه به ساحت ها و ابعاد پیدا و پنهان شاهنامه: شاهنامه حکیم توس، عباراتی دارد و اشاراتی. رموزی در برخی از قسمت های شاهنامه نهفته است که مفسرین ادبی شاهنامه قادر به کشف آن نیستند. حکیم توس چه خوش سروده: تو این را دروغ و فسانه مدان به یکسان روشن زمانه مدان / ازو هرچه اندر خورد با خرد دگر بر ره رمز، معنی برد